Μήνας: Φεβρουάριος 2021 Σελίδα 1 από 2

Διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικό βιβλίο ένιωσα, κατά κάποιο τρόπο, ότι μπήκαν τα πράγματα στη σωστή τους θέση μέσα στο μυαλό μου! Πόσο απλά, όμορφα και πάνω από όλα χωρίς άγχος μεγαλώνουν τα παιδιά αυτής της χώρας! Γιατί να μην έχουμε κι εμείς κάποια, έστω μία, από τις τακτικές τους; Είναι άκρως ενδιαφέρον και εντυπωσιακό θα έλεγα να γνωρίσουμε τις συνήθειες αυτού του λαού και γιατί όχι, να υιοθετήσουμε κάποιες από αυτές…

Αρχικά να σας πω ότι στη Δανία τα παιδιά δεν έχουν διάβασμα για το σπίτι και δεν παίρνουν βαθμούς μέχρι και πριν το γυμνάσιο. Το εκπαιδευτικό σύστημα ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευημερία και την ευτυχία των παιδιών και λιγότερο για τις γνώσεις που θα αποκομίσουν σε μικρές ηλικίες. Πιστεύουν ότι ένα παιδί που είναι “καλά” ψυχολογικά, θα αποκτήσει ευκολότερα γνώσεις και θα έχει μεγαλύτερη ακαδημαϊκή επιτυχία στο μέλλον. Κατ’ επέκταση, δίνουν βαρύτητα στο να είναι τα παιδιά χαρούμενα στο σχολείο, να έχουν καλές σχέσεις όλα ανεξαιρέτως μεταξύ τους και να μπορούν όλα να συνεργάζονται σε ομάδες. Για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, που για τα ελληνικά δεδομένα φαντάζουν μακρινές και ίσως να προκαλούσαν ακόμη και γέλιο σε κάποιον “παραδοσιακό” διευθυντή σχολείου!

Οι δάσκαλοι εκπαιδεύονται, ώστε να μπορούν να οργανώνουν ομαδικές συζητήσεις(τύπου group therapy) και να συζητούν προβλήματα που προκύπτουν μεταξύ των μαθητών. Χρησιμοποιούν μεθόδους όπως το μασάζ, καθώς πιστεύουν πολύ στη φράση: “όποιος αγγίζει δεν εκφοβίζει”. Ενθαρρύνουν την αλληλοβοήθεια μεταξύ των μαθητών, παραχωρώντας τους πολλές φορές το ρόλο τους. Όταν βλέπουν ότι η “βαθμολογία ευτυχίας” έχει πέσει, αφήνουν τα μαθήματα και διοργανώνουν συγκεντρώσεις τραγουδιού και διασκέδασης!

Στη Δανέζικη οικογένεια και πάλι πρωταρχικό ρόλο παίζει η ευτυχία. Υπάρχει σε καθημερινή βάση μια συγκεκριμένη ώρα, που οι οικογένειες ξεχνούν όλα τα προβλήματα και χαλαρώνουν όλοι μαζί, ανάβοντας κεριά, συζητώντας μόνο ευχάριστα θέματα, έχοντας μέσα τους μόνο θετικά συναισθήματα. Πως το καταφέρνουν αυτό; Εύκολα γιατί έχουν εκπαιδευτεί από μικροί, είναι απλά ο τρόπος ζωής τους!

Οι γονείς δείχνουν στα παιδιά εμπιστοσύνη από πολύ μικρή ηλικία, τους επιτρέπουν να συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα σε όλες τις αποφάσεις, μετατρέποντας τους έτσι από νωρίς σε πολύ υπεύθυνα άτομα. Εννοείται ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με ενσυναίσθηση, που κατά κάποιο τρόπο τους είναι έμφυτη. Μιλούν χωρίς ταμπού για θέματα όπως το σεξ και ο θάνατος, καθώς θεωρούν και τα δύο φυσιολογικές διαδικασίες. Πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα καθώς αυτό μειώνει το φόβο και το άγχος τους και φυσικά είναι προτιμότερο να ενημερωθούν από τους ίδιους τους γονείς παρά από φίλους και διαδίκτυο. Να προσθέσω εδώ ότι για να μιλήσουν στα παιδιά μικρών ηλικιών για αυτά τα λεπτά θέματα χρησιμοποιούν πολλά βιβλία.

Σας έχω αναφέρει ενδεικτικά και επιγραμματικά κάποια από τα σημεία του βιβλίου. Θα διαβάσετε πολλά περισσότερα και θα αποκομίσετε χρήσιμες και ιδιαίτερες συμβουλές μέσα από τις σελίδες του. Προσωπικά, μου άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις. Αδιαμφισβήτητα, απέχει πολύ από τη δική μας νοοτροπία. Θεωρώ ωστόσο, ότι οι νέοι γονείς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλές από τις συνήθειες των Δανών, προσαρμοσμένες στα δικά μας μέτρα.

Εύχομαι τέλος, να μπορούσαν να διαβάσουν το βιβλίο αυτό όσο το δυνατόν περισσότεροι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας. Πιστεύω ότι για κάθε μία ευτυχισμένη συνήθεια που θα υιοθετούσε ο κάθε δάσκαλος πολλά παιδικά χαμόγελα θα σχηματίζονταν…

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Διόπτρα

Συγγραφέας Jessica Joelle Alexander

“Μόνο αν θέλω” – Εκδόσεις Μίνωας

Δυστυχώς μαθαίνουμε καθημερινά για ολοένα και περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης παιδιών από ενήλικες. Σαφώς και δεν πρόκειται για κάτι καινούριο, γινόταν πάντα τέτοιου είδους αποκρουστικές πράξεις, απλά στη σύγχρονη εποχή που διανύουμε, βγαίνουν πιο εύκολα στο φως.

Αυτή η σύγχρονη εποχή λοιπόν, επιβάλει σε εμάς, τους σύγχρονους γονείς, να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από ανθρώπους μιαρούς και άρρωστους. Μας επιβάλει να μάθουμε στα παιδιά μας να αυτο-προστατεύονται και να είναι προετοιμασμένα για οτιδήποτε περίεργο συναντήσουν εκεί έξω. Πρέπει να τους μάθουμε να αντιμετωπίζουν οποιονδήποτε κίνδυνο, χωρίς παράλληλα να χάσουν την ηρεμία και την ξεγνοιασιά της τρυφερής τους ηλικίας. Χωρίς να εγκαταστήσουμε στη ζωή τους συναισθήματα φόβου και άγχους.

Ένας πολύ όμορφος και αποδοτικός τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι τα βιβλία. Τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες τους και μέσα από την αφήγηση μιας ιστορίας μπορούμε να περάσουμε αβίαστα και όμορφα τα μηνύματα που θέλουμε. Ένα βιβλίο, που θα διαβάσουμε μαζί με το παιδί μας, μπορεί να είναι η αφορμή για πολλές και ουσιαστικές συζητήσεις.

Μην κλείνετε απλά το βιβλίο με το που θα τελειώσετε την ανάγνωση γιατί από εκεί και μετά ξεκινά ένα κομμάτι εξίσου σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο, από την ιστορία που μόλις διαβάσατε. Ξεκινάει ο δικός σας ρόλος. Μιλήστε, αναλύστε, εξηγείστε, ρωτήστε…

Στο άρθρο αυτό θα βρείτε τίτλους βιβλίων(ενεργά links) που μπορούν να προετοιμάσουν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν πιθανούς κινδύνους αλλά και να μάθουν πότε μπορούν και πρέπει να λένε όχι.

“Μόνο αν θέλω” – Εκδόσεις Μίνωας  – Ηλικία 4+

“Για το σώμα μου αποφασίζω εγώ”- Εκδόσεις Μίνωας – Ηλικία 3+

“Δεν πάω πουθενά με ξένους” – Εκδόσεις Ψυχογιός – Ηλικία 4+

“Το σώμα μου είναι δικό μου” – Εκδόσεις Ψυχογιός – Ηλικία 5+

“Η Ντανιέλα λέει όχι” – Εκδόσεις Ψυχογιός – Ηλικία 5+

“Και βγάζω το καπέλο μου” – Εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη – Ηλικία 6+

“Ξέρω να λέω όχι” – Εκδόσεις Πατάκη – Ηλικία 8+

“Το σώμα μου είναι δικό μου” και “Δεν πάω πουθενά με ξένους” – Εκδόσεις Ψυχογιός

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, που εύχομαι ολόψυχα να ζούσαμε σε έναν κόσμο που δεν θα χρειαζόταν να το γράψω, θέλω ταπεινά να προσθέσω τις δικές μου συμβουλές για γονείς, ελπίζοντας να βοηθήσω έστω και έναν….

• Μην αναγκάζετε τα παιδιά σας να αγκαλιάζουν, να φιλάνε, ακόμη και να χαιρετάνε τον οποιονδήποτε χωρίς να το θέλουν. Είναι σαν να τους περνάτε το μήνυμα ότι έτσι πρέπει να κάνουν με όλους.
• Μην θεωρείτε ταμπού το θέμα του σεξ. Μιλήστε στα παιδιά σας γι’ αυτό από πολύ νωρίς, ώστε να ξέρουν και να είναι προετοιμασμένα. Γνωρίζοντας λεπτομέρειες θα είναι υποψιασμένα και θα μπορούν να αντιληφθούν πιο εύκολα τον κίνδυνο.
• Μην επικεντρώνεστε μόνο σε μαθήματα και υποχρεώσεις γιατί έτσι περνάτε το μήνυμα ότι μόνο αυτά είναι τα σημαντικά . Για παράδειγμα, όταν επιστρέψει το παιδί από το σχολείο ρωτήστε το πώς πέρασε ή με ποιον έπαιξε και όχι τι βαθμό πήρε. Δώστε του με λίγα λόγια κίνητρο να αρχίσει να σας μιλάει. Πρέπει να έχει την άνεση να σας μιλάει για όλα.
• Μην αμελήσετε οποιαδήποτε αλλαγή συμπεριφοράς. Ακόμα κι ένας απλός πονοκέφαλος μπορεί να είναι ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά.
• Μην δημιουργήσετε άγχος και φόβο στα παιδιά σας. Όλες σας οι προσεγγίσεις πρέπει να γίνουν όσο γίνεται πιο φυσικά και όμορφα.

Γιατί…..

“Η δουλειά μας δεν είναι να σκληρύνουμε τα παιδιά μας για να αντιμετωπίσουν έναν σκληρό και άκαρδο κόσμο… Δουλειά μας είναι να αναθρέψουμε παιδιά που θα κάνουν τον κόσμο λιγότερο σκληρό και άκαρδο.” – L.R. Knost

Ένα όμορφο και συγκινητικό βιβλίο με πολλά μηνύματα, που αποτελούν εφόδια για τη ζωή ενός παιδιού… «Ένα βιβλίο με μεγάλες αλήθειες που κρύβονται σε μικρά πράγματα.»

Ο Δον Φουλχένσιο ήταν ο πιο φημισμένος κατασκευαστής πινιάτας σε ολόκληρο το Μεξικό. Η Πεπίτα, κάθε χρόνο λίγο πριν τα γενέθλια της τον επισκεπτόταν για να παραγγείλει τη δική της πινιάτα. Και κάθε χρόνο το περιεχόμενο της αποτελούσε μια τεράστια έκπληξη, που συνήθως δεν ήταν ευχάριστη! Βλέπετε, ο Δον Φουλχένσιο έπαιρνε περίεργες πρωτοβουλίες μεταφράζοντας κατά το δοκούν αυτά που του ζητούσε η μικρή Πεπίτα. Έτσι, όταν για παράδειγμα του ζήτησε κάτι πολύ γλυκό, αυτός έβαλε μέσα μέλι! Όταν του ζήτησε να βάλει κάτι με το οποίο παίζουν παιδιά, αυτός έβαλε μέσα άμμο! Όπως καταλαβαίνετε η Πεπίτα αλλά και η μαμά της περνούσαν δύσκολα… η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Παρ’ όλα αυτά, κάθε χρόνο, επέμενε να της φτιάχνει την πινιάτα της ο Δον Φουλχένσιο. Κάθε χρόνο, μέχρι την τελευταία πινιάτα….

Λίγο πριν τα δεκαοκτώ της χρόνια, ο Δον Φουλχένσιο είχε «φύγει». Δεν ξέχασε όμως να αφήσει πίσω μία πινιάτα για τα γενέθλια της αγαπημένης και πιστής του πελάτισσας. Η πινιάτα αυτή είχε το πιο σημαντικό και συγκινητικό περιεχόμενο: ένα γράμμα. Ένα γράμμα μόνο για εκείνη, γεμάτο αγάπη, συμβουλές αλλά και εξηγήσεις. Της εξηγούσε το λόγο που η κάθε πινιάτα είχε το περιεχόμενο που είχε και τι προσπαθούσε να της διδάξει μέσα από αυτό…. «Τα πράγματα πρέπει να τα γεύεσαι και να τα ζεις στη σωστή τους στιγμή». Αυτό το μήνυμα ήθελε να περάσει ο Δον Φουλχένσιο τη χρονιά που, σπάζοντας η πινιάτα, τους περιέλουσε με λιωμένο παγωτό φράουλα! Δεκαεπτά συμβουλές, για κάθε ένα από τα χρόνια της.

Ένα βιβλίο με πάρα πολύ χιούμορ και ευχάριστη διάθεση, παρ’ όλη την απώλεια που πραγματεύεται, η οποία περνάει στον αναγνώστη με τρόπο απλό και φυσιολογικό. Σε όλο αυτό βοηθάει σίγουρα και η υπέροχη εικονογράφηση, που καταφέρνει να μας δώσει συναισθήματα.  Ένα βιβλίο βαθιά συγκινητικό, με σπουδαία μηνύματα που κάθε γονιός θα ήθελε να περάσει στο παιδί του. Και θα κλείσω με ένα από αυτά…

«Να θυμάσαι ότι από τον ουρανό θα πέφτουν για σένα δώρα πολλά, δώρα δικά σου…. κανείς δε θα τα παίρνει για να σου τα βάζει στο χέρι… εσύ θα πρέπει να το κάνεις αυτό… να τρέχεις και να αρπάζεις κάθε δώρο που θα σου στέλνει η ζωή…»

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Καστανιώτη

Συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου

Εικονογράφος Χρύσα Σπυρίδωνος

Ηλικία 6+

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας και ήταν αναμφίβολα ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1998 και τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Δεν έχω διαβάσει τα άπαντα του Σαραμάγκου, αλλά σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι ασχολείται με φανταστικά θέματα, δίνοντας έμφαση στην αλλοίωση των ανθρώπινων σχέσεων, όταν αυτές αρχίζουν να επηρεάζονται από εξωγενείς, αναπάντεχους και ανατρεπτικούς παράγοντες. Τονίζει αντιφατικές ανθρώπινες ανάγκες, από τη μία η αυτοπροβολή, ο εγωκεντρισμός και από την άλλη η ευαισθησία, η ανάγκη για συντροφικότητα. Είναι καθηλωτικός ο τρόπος κατάρρευσης του ανθρώπινου «οικοδομήματος» όταν αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές που ικανοποιούν τις ανάγκες του. Μας αποδεικνύει πόσο εξαρτημένοι είμαστε από την τεχνολογία και την οικονομία.

Το περί τυφλότητος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Μας θυμίζει όλα αυτά  που βιώνουμε εξαιτίας της πανδημίας. Τώρα μας αφορά. Αν το διαβάζαμε πριν, δεν θα μας αφορούσε, ή τουλάχιστον έτσι θα πιστεύαμε…

Μια επιδημία αιφνίδιας τύφλωσης, εξαπλώνεται με απίστευτη ταχύτητα και αλλάζει τα πάντα στις ζωές των ανθρώπων της πόλης και στη συνέχεια ολόκληρης της χώρας. Οι πρώτοι τυφλοί τίθενται σε αυστηρή καραντίνα για να περιοριστούν τα κρούσματα. Ζούνε ολομόναχοι σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες. Σε λίγο αρχίζουν και οι ίδιοι να φέρονται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, άθλια και απάνθρωπα, χωρίς κανένα φραγμό. Που μπορεί να φτάσει κάποιος για την επιβίωση του; Πόσο μπορεί να αλλάξουν οι χαρακτήρες σε έναν κόσμο γεμάτο τυφλούς; Σε έναν κόσμο που τα αποθέματα τροφών και ενέργειας συνεχώς μειώνονται και κάποτε τελειώνουν; Θα μπορούσε να λειτουργήσει ομαλά μια κοινωνία τυφλών; Σε τι βαθμό θα μπορούσε η κοινωνία αυτή να ικανοποιήσει υλιστικές και πρακτικές ανάγκες; Κι αν μέσα σε αυτό το χάος βρεθεί κάποιος που βλέπει;

Είναι συγκλονιστική η διήγηση της ιστορίας, όχι μόνο λόγω του ξεχωριστού τρόπου γραφής του συγγραφέα, που προσωπικά δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού και μόνο αν τον διαβάσετε θα καταλάβετε τι εννοώ, αλλά και λόγω των συμπερασμάτων στα οποία σε οδηγεί και σε κάνει να αμφιβάλεις πια για πολλά… (Αυτή η πρόταση που μόλις διαβάσατε δεν είχε ούτε μία τελεία, κάπως έτσι είναι τα κείμενα του Ζοζέ Σαραμάγκου και είναι γεγονός ότι δεν κουράζουν καθόλου!)

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Καστανιώτη

Συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου

Μου είπε κάποτε μια φίλη ότι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στα παιδιά σου είναι αδέρφια. Ισχύει! Πρόκειται για μια μοναδική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη και σε κανένα επίπεδο.

Τι κάνουμε όμως ως γονείς όταν αυτή η σχέση περνάει από τρικυμισμένα νερά; Αδιαμφισβήτητα θα υπάρξουν τέτοιες περίοδοι στις σχέσεις των παιδιών μας. Είτε σε μικρές ηλικίες  όταν έρθει ένα νέο μέλος, είτε σε μεγαλύτερες ηλικίες όταν αρχίσει ο ανταγωνισμός, είτε στην εφηβεία.

Προσωπικά μιλώντας, με έσωσε(προς το παρόν τουλάχιστον) και πάλι ένα βιβλίο, το «Αδέλφια, όχι αντίπαλοι». Γνώριζα τις συγγραφείς από την προηγούμενη εξαιρετική τους δουλειά στο «Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν» και τις εμπιστεύτηκα τυφλά. Φρόντισα να το διαβάσω πολύ νωρίς, αμέσως μόλις απέκτησα το δεύτερο παιδί μου και συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά που διάβασα στο ίντερνετ και άκουσα από την παιδίατρο δεν ήταν τελικά αρκετά για την ηρεμία του σπιτιού!

Αυτά που με δίδαξε το συγκεκριμένο βιβλίο έχουν να κάνουν περισσότερο με αυτά που οι γονείς ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να απαγορεύουμε στο παιδί να εκφράζει το θυμό του. Αντιθέτως, πρέπει να δείξουμε κατανόηση αποδεχόμενοι το συναίσθημα του. Σκεφτείτε πως θα νιώθατε εσείς αν ήσασταν εξοργισμένοι με κάτι ή κάποιον, προσπαθούσατε να εκφραστείτε και κάποιος σας έλεγε φράσεις όπως: «μην το ξαναπείς αυτό!» ή  «δεν είναι σωστό να νιώθεις έτσι!».

Όταν η κόρη μου είπε για πρώτη φορά τη φράση «τι θέλατε και μου κάνατε αδελφούλα;», όντας το μωρό στο σπίτι μας μόλις 1 μήνα, την αγκάλιασα και της είπα ότι είναι λογικό να νιώθει έτσι κι ότι την καταλαβαίνω. Και ότι όποτε ξανανιώσει έτσι να έρθει να μου μιλήσει. Αυτό ήταν. Το είπε μία – δύο φορές ακόμη και τέλος.

Δε λέω ότι δεν είχαμε άλλα ξεσπάσματα, αλλά αντιμετωπίζοντας  τα όλα με δεκτικότητα, κατανόηση και φυσικά χωρίς να προκαλούμε κι εμείς ζήλια μεταξύ τους(σημαντικό αυτό!), σιγά-σιγά υποχώρησαν όλα. Εφαρμόσαμε όλες τις συμβουλές του βιβλίου κατά γράμμα . Δεν συγκρίνουμε, δεν φερόμαστε και δεν εκφραζόμαστε με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά μας.

Ένα άλλο ” δεν” με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και το εφαρμόζω έτσι κι αλλιώς είναι ότι ΔΕΝ βάζουμε ταμπέλες. Νιώθω την ανάγκη να το τονίσω γιατί πολύ συχνά ακούω να λένε σε ένα παιδί φράσεις όπως, «δεν πειράζει, εσύ είσαι μεγαλύτερος και καταλαβαίνεις». Τι θα πει μεγαλύτερο και μικρότερο; Δεν παύει να είναι παιδί! Με αυτή τη στάση το μεγάλο παιδί νιώθει ακόμη πιο αδικημένο και θυμωμένο και το μικρό παιδί νιώθει υποτιμητικά επειδή πάντα θα είναι το μικρό.

Όταν όμως τα παιδιά μεγαλώνουν, αρχίζουν οι μεταξύ τους καυγάδες. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι η στάση που έπρεπε να ακολουθούμε εμείς ως γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις, ήταν τελείως διαφορετική στο μυαλό μου. Αλλά τελικά… Δεν κάνουμε το διαιτητή, δεν επεμβαίνουμε, προάγουμε τη συνεργασία έναντι του ανταγωνισμού και όλα λύνονται! Πως; Θα βρείτε αναλυτικές οδηγίες στο βιβλίο!

Θα μπορούσα να αναλύω ώρες όλα τα ενδιαφέροντα και υπερ-χρήσιμα που έχω διαβάσει στο βιβλίο αυτό. Είναι πολλά περισσότερα από όσα επιγραμματικά έχω αναφέρει. Το σπουδαίο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα ακόμη θεωρητικό κείμενο. Πρόκειται κυριολεκτικά για manual!

Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο των Αντέλ Φέιμπερ και Ιλέιν Μάζλις, υπάρχουν και σε αυτό διάλογοι με τη μορφή κόμικ που σου δείχνουν την αψυχολόγητη-λάθος αντίδραση σε αντιπαράθεση με την ψύχραιμη-σωστή. Και φυσικά παραδείγματα που σε κάνουν με ένα μαγικό τρόπο να μπαίνεις στη θέση του παιδιού και να αισθάνεσαι όπως αυτό. Πιστέψτε με, αυτό βοηθάει όσο τίποτα….

Θα κλείσω με τον υπότιτλο του βιβλίου: «Βοηθήστε τα παιδιά σας να ζουν μαζί αρμονικά», διαβάζοντας το!

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Πατάκη

Συγγραφείς Αντέλ Φέιμπερ & Ιλέιν Μάζλις

Ένα από τα πιο τρυφερά και συγκινητικά παραμύθια που έχουμε διαβάσει. Ένας ύμνος στην ανιδιοτέλεια και στην αγάπη άνευ όρων. Ένα μάθημα ζωής για το πώς να χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων… έτσι απλά!

Σε ένα μικρό ψαροχώρι, οι φτωχοί κάτοικοι άρχισαν να βρίσκουν ξαφνικά χρήσιμα δώρα στα σπίτια και στις αυλές τους. Ρούχα, παπούτσια και παιδικά παιχνίδια υπήρχαν σχεδόν καθημερινά αφημένα έξω από τις πόρτες και τα παράθυρα τους. Όταν μάλιστα καταστράφηκαν ολοσχερώς οι βάρκες τους μέσα σε μία νύχτα από φοβερή κακοκαιρία, ο αόρατος ευεργέτης τους έφερε καινούριες, βγάζοντας τους από την απόγνωση. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιος τους έκανε τόσα δώρα χωρίς να χρειάζεται να ακούσει ούτε ένα ευχαριστώ. Ήταν δυνατόν να υπάρχει κάποιος που μόνο δίνει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση; Μήπως ήταν μαγεία;

Κι όμως! ΕΙΝΑΙ δυνατόν ένας άνθρωπος να φέρεται με ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη! Να βοηθάει χωρίς να περιμένει να ακούσει ευχαριστώ. Να είναι ευχαριστημένος απλά με τα χαμόγελα των άλλων. Είναι σπάνιο αλλά υπάρχει.

Ας μάθουμε στα παιδιά μας να ζούνε απλά. Να βοηθούν χωρίς ανταλλάγματα. Να χαίρονται με τη χαρά των άλλων. Να μην αγαπούν τη γιαγιά και τον παππού επειδή τους κάνουν δώρα, απλά να αγαπούν. Να μην ζηλεύουν αυτό που έχει ο διπλανός τους, αλλά να είναι χαρούμενα με αυτό που έχουν τα ίδια.

Μόνο έτσι θα είναι πραγματικά ευτυχισμένα.

Ο κύριος Δημήτρης Μπογδάνος παραδίδει ένα μάθημα με αυτό του βιβλίο. Σπάνιο αλλά υπάρχει.

Αγαπημένη εικονογράφος η Ίρις Σαμαρτζή! Έχει κάνει καταπληκτική δουλειά για άλλη μια φορά!

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Συγγραφέας Δημήτρης Μπογδάνος

Εικόνες Ίρις Σαμαρτζή

Προτεινόμενη ηλικία 6+

Η Νίκη του κυρίου Χωμενίδη είναι ένα από τα πιο σωστά και όμορφα δομημένα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει και ένα από τα λίγα που έχω ξαναδιαβάσει.

Το  βιβλίο μας μεταφέρει με έναν αφοπλιστικά αντικειμενικό τρόπο στις πιο δύσκολες πολιτικά εποχές για την Ελλάδα. Εποχές με έντονο πολιτικό προσκήνιο και ακόμη εντονότερο παρασκήνιο.

Η Νίκη γεννήθηκε το 1938, επί δικτατορίας Μεταξά, από γονείς κομμουνιστές και μάλιστα υψηλά στελέχη του αγώνα. Έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της εξόριστη σε διάφορα ξερονήσια με τη μάνα της. Στην προσχολική ηλικία την ανέλαβε η γιαγιά της στην Αθήνα, όπου και πέρασε κάποια χρόνια πιο κοντά στον φυσιολογικό τρόπο ζωής των παιδιών της ηλικίας της, χωρίς ωστόσο να βλέπει τους γονείς της ή να γνωρίζει που βρίσκονται.

Ταυτόχρονα με την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, επέστρεψαν και οι ονειροπόλοι γεννήτορες της, από διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί, να λυπηθεί ή να αδιαφορήσει. Τελικά επέλεξε να χαρεί. Και άρχισε ο εμφύλιος. Είδε και έζησε τρομερά πράγματα. Είδε ακόμη και το σπίτι της να γίνεται συντρίμμια μπροστά στα μάτια της, μετά από εντολή του ίδιου του πατέρα της, για να στήσει ο ΕΛΑΣ οδοφράγματα με τα μπάζα… στο βωμό του αγώνα!

Στα δέκα της χρόνια πέρασε στη βαθιά παρανομία. Γιατί; Ο πατέρας της που κάποτε ήταν ο «αρχηγός των εργατών», χαρακτηρίστηκε ξαφνικά ως ένας «προδότης της εργατικής τάξης». Μετά από όλα τα αδιέξοδα στα οποία την έχουν οδηγήσει οι γονείς της, θα έρθει ποτέ η στιγμή να ζήσει φυσιολογικά; Να είναι ελεύθερη; Να ερωτευτεί;

Για μένα είναι αφοπλιστικός ο τρόπος που ο συγγραφέας διηγείται τη ζωή της Νίκης. Δίνει πολλές λεπτομέρειες που στο βάθος κρύβουν μηνύματα και εικόνες. Είναι ωμός εκεί που πρέπει και γλαφυρός εκεί που χρειάζεται. Παρουσιάζει πολιτικά λάθη, που η νεότερη ιστορία έχει ως ένα σημείο υποβαθμίσει, με αντικειμενική και όχι επικριτική διάθεση.

Εν κατακλείδι, πρωτότυπη ιστορία με άκρως ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία σε συνδυασμό με σπουδαία γραφή. Το συστήνω ανεπιφύλακτα και ανενδοίαστα!

Καλή ανάγνωση!

Εκδόσεις Πατάκη

Συγγραφέας Χ. Α. Χωμενίδης

“Αδρή κινητικότητα σε συνδυασμό με θεατρικό παιχνίδι”, θα μπορούσε εναλλακτικά να είναι ο τίτλος για αυτό εδώ το άρθρο. Θα σας παρουσιάσω σήμερα βιβλία που μπορούν να συνδυάσουν και τα δύο. Αλλά ας πούμε πρώτα ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες…

Η ενδυνάμωση της αδρής κινητικότητας είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από πολύ μικρή ηλικία. Είναι όμως δύσκολο να επιβάλουμε σε ένα παιδί δύο ή τριών ετών σωματικές δραστηριότητες, καθώς δεν μπορεί ακόμη να πειθαρχήσει εκτελώντας σωστά ασκήσεις γυμναστικής. Εκτός αν το κάνουμε να φαίνεται σαν παιχνίδι… Πως όμως; 

Τα παιδιά λατρεύουν  να μιμούνται. Διασκεδάζουν πολύ κάνοντας ήχους και κινήσεις ζώων ή επαναλαμβάνοντας κουβέντες των μεγάλων. Με λίγα λόγια λατρεύουν το θεατρικό παιχνίδι. Ας εμπλουτίσουμε λοιπόν τις μιμήσεις αυτές με κινητική δραστηριότητα. Για να το πετύχω αυτό με τα δικά μου παιδιά, χρησιμοποιώ συνήθως δύο βιβλία.

«Άουτς!» – Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Συγγραφέας Ragnhild Scamel – Εικονογράφος  Michael Terry 

Το μικρό σκαντζοχοιράκι έφτιαξε τη φωλίτσα του κάτω από ένα δέντρο κι ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Ξαφνικά πέφτει στη ράχη του ένα μήλο, κολλώντας στα αγκάθια του.” Άουτς!” Και δυστυχώς…. δεν κόλλησε μόνο αυτό! Το σκαντζοχοιράκι πέρασε από διάφορες περιπέτειες, ακούγοντας τις συμβουλές των φίλων του, ώστε να ξεφορτωθεί τα «περιττά» και να καταφέρει να χωρέσει στη φωλιά του για το χειμερινό του ύπνο.

Βάλτε τα παιδιά σας να μιμηθούν το σκαντζοχοιράκι! Να κάνουν τούμπες στριφογυρνώντας στο πάτωμα, να συρθούν κάνοντας γέφυρα, να προσποιηθούν ότι βουτάνε σε νερό και κολυμπούν και ότι άλλο σας έρθει εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να “ελαφρώσετε” το μικρό σας σκαντζοχοιράκι! Στα θετικά του βιβλίου η εκπαιδευτική χρήση αριθμών και χρωμάτων.

«Απ’ την κορφή ως τα νύχια» του Eric Carle – Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο

Ένα ακόμη εξαιρετικό και έξυπνο βιβλίο του Eric Carle που ενισχύει τη νοημοσύνη των παιδιών από πολύ μικρές ηλικίες. Περιέχει εικόνες αγαπημένων ζώων την ώρα που κάνουν κάποια χαρακτηριστική κίνηση και προτρέπουν τα παιδιά να τους μιμηθούν. Για παράδειγμα, «είμαι πιγκουίνος και στρίβω το κεφάλι μου. Εγώ μπορώ! Εσύ μπορείς;». Το παιδί μιμείται τον πιγκουίνο με πολλές επαναλήψεις και στη συνέχεια την κίνηση που θα υποδείξει η μαϊμού, η γάτα και πολλά ακόμα ζωάκια. Εννοείται ότι μπορείτε και πρέπει να εμπλουτίσετε κι εσείς με δικά σας ζωάκια. Στα θετικά του βιβλίου τα χοντρά και ανθεκτικά φύλλα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί από πολύ μικρή ηλικία.

Ένα ακόμη πλεονέκτημα των βιβλίων αυτών είναι ότι μπορούν να λειτουργήσουν σαν διαδραστικό παιχνίδι μεταξύ παιδιών που έχουν διαφορά ηλικίας. Στη δική μας περίπτωση για παράδειγμα, παίζουν και διασκεδάζουν μαζί οι κόρες μου, 2 και 6,5 χρονών. Αρκετά μεγάλη ηλικιακή διαφορά, μπορούν να συντονιστούν και να κάνουν λίγα πράγματα μαζί και ένα από αυτά είναι η γυμναστική με βιβλία!

Βάλτε φαντασία και την καλή σας διάθεση. Τα βιβλία είναι το καλύτερο κίνητρο και απλά η αφορμή για να ξεκινήσετε!

Καλή διασκέδαση!