Μήνας: Απρίλιος 2021

Μικρά Αγγλία αποκαλούσαν παλιότερα την Άνδρο. Ένα νησί με πλούσια ναυτική παράδοση και κατ’ επέκταση πολυταξιδεμένους και εύπορους κατοίκους. Ένα νησί πανέμορφο, καταπράσινο με πολλές πηγές και αμέτρητα εκκλησάκια. Η κυρία Καρυστιάνη μας περιγράφει όλες αυτές τις ομορφιές και μας αφηγείται τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής των ναυτικών μέσα από μία υπέροχη και σπάνια ιστορία.

Η Μίνα Σαλταφέρου ήταν από τη φύση της μία σκληρή γυναίκα και έγινε ακόμη σκληρότερη μάνα. Αρχηγός της οικογένειας της, αναγκαστικά, εφόσον ο καπετάνιος σύζυγος απουσιάζει συνεχώς. Απόλυτα υπολογίστρια και ψυχρή, παίρνει τη μοίρα των δύο κοριτσιών της στα χέρια της και αποφασίζει ανενδοίαστα και αμετάκλητα για τις ζωές τους.

Η μεγαλύτερη κόρη της, η Όρσα Σαλταφέρου ερωτεύεται τον Σπύρο. Ένας όμορφος, όπως και η ίδια και πολλά υποσχόμενος νέος ναυτικός με τον οποίο διατηρούν μακροχρόνια πλατωνική σχέση βαθιάς αγάπης. Το μόνο του μειονέκτημα ήταν το άδειο πορτοφόλι. Η σκληρή Μίνα αρνείται να του δώσει το χέρι της κόρης της, επιλέγοντας γι’ αυτήν έναν εξίσου όμορφο αλλά περισσότερο ευκατάστατο νέο. Παντρεύονται, κάνουν παιδί και η Όρσα μέρα με τη μέρα λιώνει από κατάθλιψη, φτάνοντας στο σημείο να χρειαστεί νοσηλεία και να απομακρυνθεί για αρκετό καιρό από το νησί.

Η μικρότερη κόρη της, η Μόσχα Σαλταφέρου δεν θέλει για κανένα λόγο να έχει τη μοίρα των υπόλοιπων γυναικών του τόπου της με ένα σύζυγο φάντασμα. Ερωτεύεται τον νεαρό καθηγητή αγγλικών του νησιού και επιθυμεί μια ήρεμη ζωή μαζί του, λογαριάζοντας φυσικά χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί στο μεταξύ η Μίνα, που δεν μπορούσε με τίποτα να δεχθεί πως η κόρη της θα ζούσε με έναν μισθό υπαλλήλου, δρα και αποφασίζει γρήγορα να παντρέψει την κόρη της με έναν νέο που μέσα σε λίγα χρόνια και παρά την ταπεινή καταγωγή του, κατάφερε να γίνει μέτοχος σε πλοία και να αποδείξει ότι έχει λαμπρό και πλούσιο μέλλον.

Ήταν που βιαζόταν; Δεν το πολυσκέφτηκε; Πάντως, όταν η Όρσα επέστρεψε στο νησί αντίκρυσε τη μικρή της αδερφή, αρραβωνιασμένη πλέον, με τον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε πραγματικά, το δικό της Σπύρο.

Η συνέχεια της ιστορίας συγκλονιστική, καθώς οι γυναίκες της οικογένειας, σύμφωνα με την παράδοση του νησιού κατοικούσαν και μετά το γάμο όλες μαζί στο πατρικό σπίτι…

Ακόμη πιο συγκλονιστική είναι η γραφή της Ιωάννας Καρυστιάνη. Ωμός ρεαλισμός που αποδίδει άψογα τα έντονα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Όμορφες και λεπτομερείς περιγραφές που ταξιδεύουν τον αναγνώστη. Ιδιαίτερο λεξιλόγιο εμπλουτισμένο με ναυτική ορολογία και ντόπιους ιδιωματισμούς.

Μου προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον οι αναφορές σε γεγονότα του Β’ παγκοσμίου πολέμου που αφορούσαν τη συμμετοχή ελληνικών πλοίων σε θαλάσσιες πολεμικές επιχειρήσεις. Πολλά ήταν τα ελληνικά εμπορικά πλοία που εθελοντικά συμμετείχαν στον πόλεμο και πολλοί ήταν οι άνθρωποι που χάθηκαν σε ξένες θάλασσες χωρίς ποτέ να καταταγούν επίσημα στον ελληνικό στρατό.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και έντονα συναισθηματικό μυθιστόρημα που σε κάθε περίπτωση αφήνει τον αναγνώστη με ένα αίσθημα πληρότητας. Εκδόθηκε το 1997 και έλαβε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος της επόμενης χρονιάς.

Καλή Ανάγνωση

Εκδόσεις Καστανιώτη

Συγγραφέας Ιωάννα Καρυστιάνη

Μια ιστορία γεμάτη κρυφά νοήματα, αλληγορίες και συναισθήματα. Ένα βιβλίο που δεν βρέθηκε τυχαία στη Βραχεία Λίστα Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου IBBY 2021 και στη Χρυσή Λίστα του ELNIPLEX 2021.

Πρωταγωνιστής είναι ένα αγόρι που είχε πάντα τη συνήθεια να κοιτάζει κάτω, στα παπούτσια των άλλων ανθρώπων. Του άρεσαν τα πολλά και διαφορετικά είδη που υπήρχαν και προσπαθούσε να τα φωτογραφίζει στο μυαλό του για να μην τα ξεχνάει. Ιδιαίτερα του άρεσαν τα παπούτσια με κορδόνια.

Τα δικά του παπούτσια είχαν πάντα Χρατς. Δεν μπορούσε να μάθει να δένει κορδόνια και αυτό ήταν το μεγαλύτερο άγχος του. Έβλεπε ακόμη και εφιάλτες με κορδόνια. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είναι αυτός ο φιόγκος. Δυσκολευόταν να κατανοήσει ακόμη και το πώς γίνεται ο αρχικός κόμπος.

Έτσι τα χρόνια περνούσαν, το αγόρι μεγάλωνε και συνέχιζε να φοράει παπούτσια με Χρατς, κοιτώντας πάντα με λαχτάρα βιτρίνες με τα αγαπημένα του κορδόνια.

Ώσπου ήρθε η μέρα που το αγόρι κατάλαβε… Κατάλαβε γιατί κάποιες φορές ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι του και γιατί κάποιες άλλες φορές ένιωθε την καρδιά του δεμένη φιόγκο. Τα συναισθήματα του βρήκαν ονόματα: χαρά, λύπη, φόβος, άγχος, αγωνία, αμηχανία, νοσταλγία, θυμός…

Και τότε άρχισε να κοιτάει ψηλά. Και τότε έμαθε να δένει κι αυτός κορδόνια.

Είναι από τις φορές που νιώθω ότι θα αδικήσω το περιεχόμενο, όσο όμορφα λόγια κι αν χρησιμοποιήσω. Η Εύη Γεροκώστα με τη χαρισματική  γραφή της κατάφερε χρησιμοποιώντας απλά και προσιτά στα παιδιά πράγματα, όπως τα παπούτσια και τα κορδόνια, να δημιουργήσει έναν αλληγορικό κόσμο συναισθημάτων. Μία μαγική ιστορία με πολλαπλά νοήματα. Ένα τρυφερό παραμύθι για μικρούς αλλά και μεγάλους.

Υπέροχη και η εικονογράφηση του κυρίου Μαρκόπουλου, με ζωηρά χρώματα και απόλυτα στοχευμένες εναλλαγές μεγεθών στα αντικείμενα. Συνάδει απόλυτα με το κείμενο και τα νοήματα του.

Το βιβλίο αυτό είναι η περίτρανη απόδειξη του ρόλου που παίζει τελικά η συναισθηματική νοημοσύνη στη ζωή ενός παιδιού. Είναι πολύ σημαντικό να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα των παιδιών μας και να τα βοηθάμε να τα αναγνωρίζουν ώστε να μην φοβούνται και να τα αντιμετωπίσουν.

Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο

Συγγραφέας Εύη Γεροκώστα

Εικονοφράφος Κώστας Μαρκόπουλος

Παιδί 5+

“Το αρχηγείο” και “Μπελ Μπεσαμέλ” – Βιβλία της Χριστίνας Κωνσταντουδάκη από τις Εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο

Είμαι από του ανθρώπους που πιστεύουν ακράδαντα στη δύναμη του βιβλίου. Ένα βιβλίο μπορεί να μας ταξιδέψει, να μας δώσει λύσεις, να μας φυγαδεύσει από τη δύσκολη κάποιες φορές πραγματικότητα και γιατί όχι… να μας «θεραπεύσει». Πιστεύω ακόμη περισσότερο στη δύναμη και επιρροή που ασκούν τα βιβλία στα παιδιά. Αδιαμφισβήτητα μπορούν να διαπλάσουν χαρακτήρες και να προσδώσουν πολλά παραπάνω στη μαγεία της τρυφερότερης ηλικίας. Τα βιβλία μπορούν να αλλάξουν ζωές!

Την άποψη μου αυτή ενστερνίζεται η σημερινή μου «καλεσμένη» που με μεγάλη χαρά δέχτηκε να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη με θέμα το βιβλίο στην προσχολική ηλικία. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο άνθρωπο να μας μιλήσει για το παιδικό βιβλίο από τη Χριστίνα Κωνσταντουδάκη!

Η Χριστίνα Κωνσταντουδάκη είναι νηπιαγωγός, λάτρης των παιδικών βιβλίων και των παιδιών γενικότερα. Είναι πασίγνωστη στους κύκλους των βιβλιόφιλων μαμάδων από τη σελίδα της στο Facebook «Παιδικό Βιβλίο-Προτάσεις». Η μεγάλη αγάπη της για το βιβλίο την οδήγησε στο να παρακολουθήσει και το σχετικό μεταπτυχιακό του ΕΚΠΑ «Ανάγνωση, φιλαναγνωσία κι εκπαιδευτικό υλικό». Η ίδια έχει γράψει δύο βιβλία(που λατρεύουμε οικογενειακώς): «Το αρχηγείο» και «Μπελ Μπεσαμέλ», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Είναι δραστήρια και πολυπράγμων και έχει καταφέρει να συνδυάσει τις δύο μεγάλες τις αγάπες που είναι τα παιδιά και το βιβλίο!

Χριστίνα σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνεργασία! Σε ευχαριστώ για τις πλήρεις, ενδιαφέρουσες και όμορφες απαντήσεις αλλά και τη μεγάλη προθυμία που έδειξες να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου. Κυρίως σε ευχαριστώ -και νομίζω εκφράζω πολλές μαμάδες- για το έργο σου να «προωθείς» το παιδικό βιβλίο στις ζωές μας όλα αυτά τα χρόνια και να μας κάνεις να το αγαπάμε ακόμη περισσότερο!

«Κανένα παιδί χωρίς βιβλία»… Το ευχόμαστε ολόψυχα και ξεκινάμε….

Τι προσφέρει στα παιδιά προσχολικής ηλικίας η ανάγνωση εικονογραφημένων βιβλίων;

Σίγουρα βοηθάει στην ανάπτυξη του λεξιλογίου. Τα παιδιά είναι «σφουγγάρια» σε αυτή την ηλικία και βλέπουμε τεράστια διαφορά στα παιδιά που τους διαβάζουν βιβλία ήδη από την προσχολική ηλικία. Βοηθάει και στην ανάπτυξη της μεταγνώσης που είναι η αρχή για ν’ αναπτύξουν κριτική σκέψη, να μάθουν να συγκρίνουν και να ψάχνουν την δική τους αλήθεια μέσα απ’ τα παραμύθια. Αναπτύσσει την φαντασία τους, τα βοηθάει να φτιάχνουν δικές τους ιστορίες, να διηγούνται και να αφηγούνται με μεγαλύτερη ευκολία αλλά και να εντοπίζουν την αρχή, την μέση και το τέλος σε μια ιστορία. Κι όχι μόνο αυτό. Τα κάνει να αναρωτιούνται. Είναι στην πραγματικότητα κακός αυτός ο χαρακτήρας; Γιατί έγινε έτσι; Με αυτόν τον τρόπο, τα βιβλία προωθούν και την ενσυναίσθηση. Την ικανότητα να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να τον καταλαβαίνουμε. Το πιο σημαντικό, όμως, για την προσχολική ηλικία που το παιδί δεν ξέρει ακόμα να διαβάζει και το βοηθάει ο γονιός, είναι αυτό το δέσιμο που δημιουργείται ανάμεσα στον γονιό και το παιδί όποτε διαβάζουν μαζί μια ιστορία. Αυτό θα το θυμούνται μια ζωή κι ίσως είναι αυτό που θα τα κάνει και φιλαναγνώστες αργότερα.

Πως μπορούμε να κάνουμε το διάβασμα με τα παιδιά μας ακόμη πιο εποικοδομητικό; Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι κάποιος δεν θέλει να μείνει σε μία απλή ανάγνωση, μπορείς να μας προτείνεις τρόπους να αξιοποιήσουμε ένα βιβλίο στο έπακρο;

Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως να διαβάσουμε ένα βιβλίο στα παιδιά. Αργά, με σταθερή φωνή και αλλάζοντας φωνές όπου πρέπει, αλλά όχι με υπερβολικό τρόπο. Στα σημεία που υπάρχει αγωνία ή συμβαίνουν πολλά γεγονότα μαζί, διαβάζουμε πιο γρήγορα και μετά πάλι πιο αργά. Βοηθάει και να κάνουμε ήχους πχ αν κάπου λέει ότι η πόρτα έκλεισε με κρότο, θα είχε πλάκα να κάνουμε κι εμείς ένα «ΜΠΑΜ!».

Μετά την ανάγνωση, είναι σημαντικό να αφήνουμε το παιδί να μας μιλήσει για το βιβλίο και τι του έκανε εντύπωση, τι του άρεσε περισσότερο. Αν δεν θέλει να πει, μπορούμε εμείς να ξεκινήσουμε «Εμένα μου άρεσε το σημείο που…Εσένα;». Είναι απίστευτο πόσα πράγματα παρατηρούν τα παιδιά στα βιβλία! Κάντε τους ευφάνταστες ερωτήσεις! Πχ «Τι θα άλλαζες στην ιστορία; Αν δημιουργούσες κάποιον καινούριο ήρωα, τι θα τον έβαζες να κάνει; Θα άλλαζες το τέλος; Τι τέλος θα έδινες;»

Μπορούμε, επίσης, να δημιουργήσουμε εικόνες από το βιβλίο με τα βασικά γεγονότα και το παιδί να τις βάλει στη σειρά ενώ μας διηγείται ξανά την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Έτσι, εξασκεί την αναδιήγηση και εμπλουτίζει τον προφορικό του λόγο.

Φυσικά, μπορούμε να φτιάξουμε και κατασκευή με τους χαρακτήρες με απλά υλικά πχ χαρτόκουτες, ρολά χαρτιού υγείας, εφημερίδες, μαρκαδόρους, τέμπερες, σύρμα πίπας, πομ πομ, γλωσσοπίεστρα κτλ Υπάρχουν πολλές ιδέες στο pinterest που είναι εύκολο να τις κάνουν τα ίδια τα παιδιά κι έτσι να εξασκήσουν και την λεπτή τους κινητικότητα!

Τέλος, μπορούμε να παίξουμε δραματικό παιχνίδι βασισμένο στο παραμύθι. Διαλέγουμε ρόλους και κουστούμια ( από ρούχα και υφάσματα και αξεσουάρ που έχουμε στο σπίτι ), φτιάχνουμε το τοπίο της ιστορίας πχ για την σκηνή ή για την σπηλιά βάζουμε μια κουβέρτα πάνω από δύο καρέκλες και ξεκινάμε!

Τι πρέπει να «έχει» οπωσδήποτε ένα βιβλίο για να το χρησιμοποιήσεις εσύ σαν εκπαιδευτικός στην τάξη; Με τι κριτήριο επιλέγεις τα βιβλία που χρησιμοποιείς;

Συγκεκριμένα για την τάξη του σχολείου, προτιμώ το βιβλίο να έχει ξεκάθαρα γεγονότα με αρχή, μέση και τέλος ώστε να είναι πιο εύκολα κατανοητό από τους μαθητές μου για να εξασκήσουμε και την αναδιήγηση. Σίγουρα θέλω να έχει ενδιαφέρον για τα παιδιά, να έχει ίσως περιπέτεια και χιούμορ που πάντα τους αρέσει. Επίσης, να μην είναι υπερβολικά μεγάλο, ούτε υπερβολικά μικρό ώστε να προλαβαίνουμε να το διαβάζουμε χωρίς να κουράζεται κανένα ( γιατί σίγουρα μέσα στην τάξη έχουμε διαφορετικά επίπεδα αναγνωστών ) και να προλαβαίνουμε μετά να κάνουμε και δραστηριότητες. Για μένα, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η εικονογράφηση. Να έχει έντονα χρώματα και ξεκάθαρα σχήματα αλλά και λεπτομέρειες που συμπληρώνουν το κείμενο για να τις συζητήσω με τα παιδιά και ίσως μετά να φτιάξουμε δικές μας ιστορίες!

Πως θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε ένα παιδί που είναι αδιάφορο ή αρνητικό απέναντι στα βιβλία, ώστε να του αλλάξουμε στάση;

Σίγουρα, χωρίς να το πιέσουμε. Ας βλέπει εμάς να διαβάζουμε τα δικά μας βιβλία τις ώρες που πχ παίζει το ίδιο μόνο του – όχι όμως τις ώρες που μας ζητάει να παίξουμε μαζί του γιατί θα έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα-. Το παράδειγμά μας είναι ο καλύτερος τρόπος να δει το παιδί ότι το διάβασμα βιβλίων είναι κάτι που μας δίνει χαρά και μας ξεκουράζει.

Επίσης, μπορούμε να αφήνουμε βιβλία σκόρπια σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού και το παιδί όλο και κάποιο θα πάρει να ξεφυλλίσει για να δει αν του αρέσει. Έτσι, σιγά σιγά, χωρίς πίεση, θα αρχίσει να ζητάει κι άλλα βιβλία.

Είναι σημαντικό, όμως, να ξέρουμε το παιδί μας και τι βιβλία του αρέσουν. Πχ αν τρελαίνεται για αυτοκίνητα, αρχικά θα πάρουμε βιβλία που έχουν ως πρωταγωνιστές αυτοκίνητα πχ ‘’Το άξιο εργοτάξιο’’ εκδ. Πατάκη. Σιγά-σιγά, θα πάμε και σε διαφορετικά θέματα και είδη.

Αν μπορούσες να κάνεις μία λίστα με τα «οπωσδήποτε»(εννοείται βιβλία!) ποια θα έβαζες μέσα;

Δύσκολη ερώτηση γιατί είναι πολλά και διαφορετικά για κάθε ηλικιακή ομάδα!

Για 2-3+ θα έλεγα το «Είμαι παιδί σας;» εκδ. Καλειδοσκόπιο. Ένα υπέροχο βιβλίο με δεινόσαυρους σε έμμετρο στίχο και το κλασικό «Μια κάμπια πολύ πεινασμένη» από Eric Carle.

Για 3-4+ θα έλεγα το ξεκαρδιστικό «Καληνύχτα, λέμε!» εκδ. Παπαδόπουλος όπως και το «Άουτς!» από τις ίδιες εκδόσεις που μας βοηθάει πολύ να εξασκήσουμε την αναδιήγηση.

Για 4-5+ θα διάλεγα σίγουρα το βιβλίο «Η τελεία» και «Το δώρο της παπλωματούς» και για κάτι πιο αστείο, «Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν» ή «Μια σκούπα μα τι σκούπα!»

Για 5-6+ θα διάλεγα το βιβλίο «Ο ραφτάκος των λέξεων» του αγαπημένου Παπαθεοδούλου αλλά και την καινούρια κυκλοφορία «Κόκκινο» από εκδ. πουά που μπορεί να μην έχει μεγάλο κείμενο αλλά τα νοήματα νομίζω μπορούν να γίνουν κατανοητά από αυτή την ηλικία. Για κάτι χιουμοριστικό, θα διάλεγα την σειρά «Πριγκίπισσα Αθηνά» της Στέλλας Κάσδαγλη ή «Τα τρία μικρά λυκάκια» από Τριβιζά.

Για 6-7+ θα διάλεγα το εκπληκτικό «Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο» και από αυτή την ηλικία και μετά προτείνω πάντα την σειρά με τον Τρύπωνα Φαφαγάλο. Είναι με κεφάλαια, χωρίς ιδιαίτερη εικονογράφηση αλλά είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό και το απολαμβάνουν παιδιά ήδη από 7+ αλλά και μέχρι 9-10 ετών!

Σίγουρα ξεχνάω πολλά γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν βγει και καταπληκτικά βιβλία γνώσεων για παιδιά, αλλά αυτά είναι κάποια από τα πολλά που αγαπώ και δουλεύω στο σχολείο.

Με μεγάλη χαρά υποδέχτηκα ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό βιβλίο από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, «Ο Μινέλης το πινέλο στην Καμβαδούπολη» της Σπαρτιάτισσας Νίκης Γαλάνη. Όσοι «με διαβάζετε» ξέρετε πόσο πολύ επιμένω στην ενσυναίσθηση και πόσο τονίζω συνεχώς ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα των παιδιών μας και να τα βοηθάμε να τα αναγνωρίσουν, ώστε να αποδεχτούν κατ’ επέκταση και τον εαυτό τους.

Ακριβώς σε αυτό το κομμάτι έρχεται να συμβάλλει η Νίκη Γαλάνη με τον Μινέλη της.

Ο Μινέλης είναι ένα ιδιαίτερο πινέλο.  Ζει στην όμορφη Καμβαδούπολη, την πρωτεύουσα της Παλετοχώρας. Οι πινελοκάτοικοι, που ζουν εκεί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, αρέσκονται στο να περιποιούνται συνεχώς και με μεγάλη επιμέλεια τις ξεχωριστές, όπως πιστεύουν, κόμες τους. Όχι όμως ο Μινέλης. Αυτός προτιμά να φοράει συνεχώς τον πολύχρωμο σκούφο του, καλύπτοντας έτσι τη δική του κόμη.

Κάθε χρόνο στην Καμβαδούπολη λαμβάνει χώρα ένας διαγωνισμός ζωγραφικής, τον οποίο οι πινελοκάτοικοι περιμένουν με μεγάλη χαρά. Όλοι εκτός από τον Μινέλη… που κλείνεται πάντα στο δωμάτιο του τη μέρα αυτή και κανείς μα κανείς από τους φίλους του δεν μπορεί να τον καταλάβει.

Σαν έφτασε λοιπόν η μέρα του διαγωνισμού και παρά τα παρακάλια που δέχτηκε ο Μινέλης από την πινελομαμά του για να πάει κι αυτός να ζωγραφίσει, κλείστηκε πάλι στο δωμάτιο του, μόνος και λυπημένος. Ξαφνικά, ένας δυνατός άνεμος ξεχύθηκε στα στενά της πόλης. Τόσο δυνατός που ξεσήκωνε τα πάντα. Άνοιξε απότομα το παράθυρο του Μινέλη και εντελώς αναπάντεχα όλος ο ουρανός γέμισε με σελίδες που απεικόνιζαν πανέμορφες ζωγραφιές. Ο Μινέλης έτρεξε να τις πιάσει και ο αέρας του έβγαλε τον σκούφο αποκαλύπτοντας επιτέλους και τη δική του κόμη, τρεις τρίχες όλες κι όλες… Όταν σταμάτησε να φυσάει, ο Μινέλης βρέθηκε στη μέση της πόλης, με ελεύθερη την κόμη του και περιτριγυρισμένος από τις ζωγραφιές του που μάγεψαν τους πάντες με την ομορφιά τους…

Μαντέψτε ποιος πήρε αυτή τη χρονιά το βραβείο στο διαγωνισμό ζωγραφικής….

Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στη Νίκη Γαλάνη. Μια ιστορία με πολλαπλά νοήματα που αφορούν τη συναισθηματική νοημοσύνη, την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και όλα αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Όμορφο λεξιλόγιο, εμπλουτισμένο με παιχνιδιάρικες, σύνθετες λέξεις που λατρεύουν τα παιδιά. Πολύ βασικό στην ευφάνταστη εικονογράφηση του Μανώλη Βάρλα το στοιχείο του πινέλου, με μεγάλα και έντονα χαρακτηριστικά, ώστε να είναι ευδιάκριτα τα συναισθήματα, που είναι άλλωστε και το ζητούμενο.

Το βιβλίο διαθέτει κι ένα δεύτερο μέρος που περιέχει όμορφες δραστηριότητες με βάση τα συναισθήματα και την αναγνώριση τους, την παρατηρητικότητα και την κρίση του κάθε παιδιού. Θα έλεγα πως είναι κατάλληλες για προσχολικές ηλικίες. Θα βρείτε ακόμη κι ένα χρήσιμο κείμενο-οδηγό για γονείς και εκπαιδευτικούς με θέμα την αναγνώριση συναισθημάτων και πως να βοηθήσουμε τα παιδιά μας σε αυτό το κομμάτι. Με λίγα λόγια, πιο πλήρες δεν γίνεται!

Να προσθέσω ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρώτο μέρος από μία σειρά βιβλίων με τίτλο: «Ενδυναμώνοντας την ενσυναίσθηση» που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς.

Ευχαριστώ θερμά τη Νίκη Γαλάνη και τις εκδόσεις Υδροπλάνο για το υπέροχο βιβλίο. Καλοτάξιδο και αναμένω τα επόμενα με μεγάλη ανυπομονησία!

Εκδόσεις Υδροπλάνο

Συγγραφέας Νίκη Γαλάνη

Εικονογράφος Μανώλης Βαρλάς

Παιδί 4+

Το θέμα της στοματικής υγιεινής απασχολεί σοβαρά πολλούς γονείς. Είναι δύσκολο να κατανοήσουν όλα τα παιδιά τη σημασία της καθημερινής ρουτίνας πλυσίματος δοντιών, η οποία είναι καθοριστικής σημασίας να υιοθετηθεί από πολύ μικρή ηλικία. Οι βασικοί λόγοι είναι αρχικά η δύναμη της συνήθειας, που αν εδραιωθεί μία φορά είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει αλλά και το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα καταναλώνουν(δυστυχώς) πολλές βλαβερές για τα δόντια τροφές και ροφήματα.

Ένα βιβλίο που εξηγεί με απόλυτα κατανοητό και απλό τρόπο τις συνθήκες που επικρατούν στο στόμα μας κατά την κατανάλωση τροφών και τη σημασία της υγιεινής της περιοχής αυτής είναι το “Σοκολάκης και Ζαχαρούλα Τρυποδόντη”. Μπορεί άνετα να διαβαστεί από παιδιά 3 ετών και πάνω και είναι, κατά τη γνώμη μου, από τα πιο προσιτά βιβλία του είδους για μικρά παιδιά αλλά σαφώς περνάει το μήνυμα και σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Σοκολάκης και η Ζαχαρούλα είναι δύο συμπαθέστατα μικρόβια. Έχουν φτιάξει τα σπιτάκια τους στην οδό Ασπροδόντη, μέσα σε δύο δοντάκια, αφού πρώτα τα σκάψανε. Τους αρέσει πάρα πολύ να ζουν στο συγκεκριμένο στοματάκι γιατί βρίσκουν πάντα μπόλικες λιχουδιές ώστε να τρώνε αλλά και να αποθηκεύουν στην γλυκοκρυψώνα τους. Έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν ολόκληρη πολιτεία «σκαμμένων» δοντιών και να μετονομάσουν την οδό Ασπροδόντη σε οδό Τρυποδόντη! Βλέπετε, το συγκεκριμένο στοματάκι είναι ο παράδεισος των γλυκών…

Ξαφνικά όμως, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Εισέβαλλε στο στοματάκι μια τεράστια οδοντόβουρτσα, έκλεισε την οδό Ασπροδόντη και τεράστιες Λευκές Στρατιές οδοντόπαστας κατέβηκαν και άρχισαν να καθαρίζουν και να γυαλίζουν τα πάντα γύρω τους! Ο Σοκολάκης και η Ζαχαρούλα έτρεξαν να σωθούν. Οι Λευκές Στρατιές, πολύ σχολαστικά πέταξαν έξω από τα σπιτάκια τους τα πάντα. Δεν μπόρεσαν όμως να ανακαλύψουν την γλυκοκρυψώνα! Τα δύο μικρόβια αποφάσισαν να μείνουν σε αυτή και να την μεγαλώσουν σκάβοντας. Τότε χτύπησαν κατά λάθος ένα νεύρο και η επίσκεψη στον οδοντίατρο ήταν η μόνη λύση. Τι να απέγιναν άραγε ο Σοκολάκης και η Ζαχαρούλα;

Αναπόφευκτα, τα παιδιά μας θα πρέπει να έρθουν σε επαφή από πολύ νωρίς με την οδοντόβουρτσα, ώστε να κρατήσουν σε μία απόσταση τον, κατά τα άλλα απαραίτητο, παιδοδοντίατρο.

Πολλά είναι τα παιδιά που βαριούνται ή αρνούνται να συμμορφωθούν με αυτές τις συνήθειες. Σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθήστε να τους αλλάξετε γνώμη με το κατάλληλο βιβλίο! Ακολουθεί μία λίστα με σχετικά βιβλία. Ελπίζω κάποιο από αυτά να σας φανεί χρήσιμο!

“Το μικρό πόνι πλένει τα δόντια του” – Εκδόσεις Ψυχογιός

“Η μάχη της οδοντόβουρτσας” – Εκδόσεις Ψυχογιός

“Η Δόνα Τερηδόνα και το μυστικό της γαμήλιας τούρτας” – Εκδόσεις Καλέντης

“Ιππόλυτος Ιπποπόταμος-Οδοντογιατρός” – Εκδόσεις Πατάκη

“Ο πιο καλός οδοντίατρος του κόσμου” – Εκδόσεις Πατάκη

“Σοκολάκης και Ζαχαρούλα Τρυποδόντη” – Εκδόσεις Αιώρα

Ένα συγκλονιστικό, ηθογραφικό και  μυθιστορηματικό διήγημα του μεγάλου Ανδρέα Καρκαβίτσα που μας μυεί στην ιστορία και στα βιώματα των Ελλήνων της επαρχίας αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Τουρκούς.

Ο τρόπος ζωής που περιγράφεται είναι πραγματικά πολύ σκληρός έως και βασανιστικός. Το νοητικό και μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων είναι απελπιστικά φτωχό. Θα έλεγε κανείς ότι συναγωνίζεται την άδεια τους τσέπη…

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Τζιριτόκωστας, είναι ένας κατ’ επάγγελμα ζητιάνος και παμπόνηρος, που εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό και χωρίς ίχνος ανθρωπιάς την αγραμματοσύνη των χωρικών και την ιερή προσήλωση τους σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Προσαρμόζει τα ψέματα του, ακόμα και την αμφίεση του διαφορετικά σε κάθε περίπτωση και με μεγάλη μαεστρία αλλά και θράσος καταφέρνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων και να τους κατακλέψει… με τη θέληση τους!

Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε την ιστορία του Ζητιάνου με την σύγχρονη ελληνική πολιτική σκηνή και με αγανάκτηση να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για μια διαχρονική και επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Είναι πραγματικά λυπηρό να νιώθει κανείς εφάμιλλη αλλά «σύγχρονη αγραμματοσύνη» με τους δυστυχείς και κυριολεκτικά ανήμπορους επαρχιώτες που έζησαν πάνω από έναν αιώνα πριν.

Ο τρόπος γραφής του Ανδρέα Καρκαβίτσα είναι ιδιαίτερα σπάνιος. Έντονος λυρισμός, πολλά περιγραφικά στοιχεία που δένουν αρμονικότατα και δεν κουράζουν καθόλου τον αναγνώστη. Η ροή της ιστορίας είναι τόσο πλούσια μέσα στην απλότητα της. Διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί. Δεν χαρακτηρίστηκε άδικα από τους κορυφαίους πεζογράφους της εποχής του. “Ο Ζητιάνος” και “Τα λόγια της πλώρης” είναι τα πιο γνωστά του έργα.

Εκδόσεις Καρακώτσογλου

Συγγραφέας Ανδρέας Καρκαβίτσας

Το τρίτο στεφάνι είναι κατά τη γνώμη μου από τα πιο ριζοσπαστικά και καινοτόμα βιβλία για την εποχή που γράφτηκε(1962). Είναι ένα έντονα κοινωνικό βιβλίο, που οι ηρωίδες του μας περιγράφουν με έναν ιδιαίτερο και αφηγηματικό τρόπο πως βίωσαν τα ιστορικά γεγονότα των χρόνων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μέσα από τις προσωπικές τους συμφορές.

Η Εκάβη και η Νίνα. Πρόκειται να γίνουν πεθερά και νύφη αλλά δεν το ξέρουν ακόμα… Γνωρίζονται τυχαία και αποκτούν γρήγορα ένα ισχυρό δέσιμο καθώς διαπιστώνουν ότι τους ενώνουν κοινά βιώματα. Βασανισμένη χήρα με 4 παιδιά η πρώτη, όλα προβληματικά, σύμφωνα με την ίδια. Χήρα και ξαναπαντρεμένη η δεύτερη με ένα παιδί-τέρας, όπως η ίδια το αποκαλεί. Δύο τελείως διαφορετικές γυναίκες, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες που ωστόσο συμφωνούν στο εξής: η δυστυχία τους πηγάζει από τα παιδιά τους.

Ίσως να μην έχει υπάρξει στην ιστορία του ελληνικού έθνους τόσο αγαπημένο δίδυμο νύφης-πεθεράς ή ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι η Νίνα έγινε νύφη της Εκάβης… μετά το θάνατο της.

Με τον ρηξικέλευθο και ιδιαίτερο τρόπο γραφής του, ο Κώστας Ταχτσής μας δίνει πολλά στοιχεία για την κοινωνική δομή της Ελλάδας την εποχή εκείνη. Είναι από τους πρώτους συγγραφείς που τολμούν τη δεκαετία του ’60 να γράψουν για την ομοφυλοφιλία. Το περιγράφει ως ένα φαινόμενο όχι και τόσο σπάνιο, με σαφώς ακραία ρατσιστική αντιμετώπιση. Μας μιλάει ακόμη για την εξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά της εποχής, με ωμότητα και ειλικρίνεια.

Στο σύγγραμμα του αυτό συναντάμε μια ποικιλία γυναικών και γυναικείων προσωπικοτήτων. Από ιερόδουλες και υπηρετικό προσωπικό μέχρι μορφωμένες κυρίες των σαλονιών. Δεν παραλείπει άλλοτε να εκθειάσει και άλλοτε να υπονομεύσει τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία.  Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα μπορέσει να διακρίνει πίσω από το αφηγηματικό του κείμενο πολλά στοιχεία για τις γυναικείες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις. Είναι προφανές ότι και ο ίδιος είχε ιδιάζουσα σχέση με το “ασθενές φύλο”.

Αν δούμε βαθύτερα στο κείμενο, θα διαβάσουμε μία περίτρανη απόδειξη. Η γυναίκα, παρά την υποβαθμισμένη και περιορισμένη θέση της σε όλες τις κοινωνικές και οικογενειακές βαθμίδες, ήταν σε θέση με έναν δικό της μοναδικό τρόπο να επηρεάζει τις ζωές όλων.

Το Τρίτο Στεφάνι είναι το μοναδικό μυθιστόρημα που μας κληροδότησε ο κύριος Ταχτσής και είναι εξαιρετικό.

Καλή ανάγνωση

Εκδόσεις Ψυχογιός

Συγγεραφέας Κώστας Ταχτσής