Στο ιδιαίτερο αυτό βιβλίο της Λετίσια Κολομπάνι, διαβάζουμε σε παράλληλη αφήγηση τις ιστορίες τριών ξεχωριστών γυναικών, τελείως διαφορετικών μεταξύ τους, που οι ζωές τους κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν με ιδιάζων τρόπο για την κάθε μία, χωρίς ωστόσο οι ίδιες να το πάρουν είδηση και χωρίς ποτέ να συναντήσουν η μία την άλλη.
Η πρώτη είναι η Σμίτα. Ζει σε ένα μικρό χωριό της Ινδίας και ανήκει στη φυλή των Ανέγγιχτων. Η δουλειά της είναι να καθαρίζει τα περιττώματα των ανθρώπων ανώτερης κάστας. Η πληρωμή της είναι τα αποφάγια τους. Η κόρη της δεν επιτρέπεται να πάει σχολείο, δεν επιτρέπεται να μάθει γραφή και ανάγνωση, όπως άλλωστε και η ίδια. Για χάρη της θα προσπαθήσει να αλλάξει τη μοίρα τους βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους…
Είναι επιεικώς τρομερά τα πράγματα που διάβασα για τη ζωή των Ανέγγιχτων και κυρίως των γυναικών στην Ινδία. Θα έλεγε κανείς πως ο λαός αυτός υπολογίζει τα ζώα πολύ περισσότερο από τις γυναίκες. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι οι άντρες στις μεταξύ τους διενέξεις χρησιμοποιούν ως ποινή τιμωρίας τον βιασμό γυναικών. Έτσι, αν για παράδειγμα ένας αδερφός κλέψει, κάλλιστα η ποινή μπορεί να είναι ο βιασμός των θηλυκών της οικογένειας. Η Σμίτα μας διηγείται πράγματα ανεπίτρεπτα και ανήκουστα, που δυστυχώς σε κάποια χωριά χωρίς ίχνος εξευγενισμού εφαρμόζονται ακόμη…
Η δεύτερη είναι η νεαρή Τζούλια από το Παλέρμο. Μετά από ένα ατύχημα του πατέρα της αναγκάζεται να αναλάβει τη διαχείριση της οικογενειακής τους βιοτεχνίας, που τη βρίσκει βουτηγμένη στα χρέη. Οι αδελφές και η μητέρα της κρέμονται κυριολεκτικά από πάνω της για την επιβίωση τους. Παράλληλα, ερωτεύεται με κάποιον αταίριαστο, μη επιτρεπτό ξένο…
Στην ιστορία της Τζούλιας διαπιστώνουμε πως ακόμη και στα χρόνια που διανύουμε είναι έντονο το στίγμα του διαφορετικού, οι προκαταλήψεις και η ευκολία του να κρίνουμε τη ζωή των άλλων. Ειδικά σε επαρχιακές κοινωνίες οι ελευθερίες επιλογών φαντάζουν κάτι πραγματικά δύσκολο αλλά ίσως όχι και ακατόρθωτο…
Η Τρίτη είναι η Σάρα. Μια απόλυτα επιτυχημένη δικηγόρος που ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ. Αφιέρωσε τα πάντα στη δουλειά της, αφήνοντας πίσω οικογένεια και προσωπική ζωή. Μία σκληρή γυναίκα που δεν λυγίζει ούτε όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Αποφασίζει να το παλέψει τελείως μόνη της. Η περηφάνια της ωστόσο θα καταρρακωθεί όταν το νέο μαθευτεί στη δουλειά της…
Ο εργασιακός ρατσισμός είναι ένα είδος διάκρισης που οι γυναίκες βιώνουν συχνά. Είναι οδυνηρό και αδιανόητο όμως να παραγκωνίζεται ένας άνθρωπος, χωρίς δεύτερη σκέψη, λόγω προβλημάτων υγείας. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που έχει επενδύσει τη ζωή του σε ένα συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Μια καινούρια αρχή χρειάζεται ισχυρό κίνητρο…
Αυτό το κίνητρο είναι που θα καθοδηγήσει και τις τρεις ηρωίδες. Αυτό είναι που θα τις μπλέξει σε έναν ιδιαίτερο αγώνα σκυταλοδρομίας με αντάλλαγμα κάτι μοναδικό.
Απόλαυσα τη γραφή της Λετίσια Κολομπάνι. Αφηγείται τις σκέψεις των τριών γυναικών, χωρίς τη χρήση διαλόγων. Με λόγο μεστό, φυσικό και γεμάτο συναισθήματα. Ένα απόλυτα καλογραμμένο κείμενο, πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση που θα με κάνει να αναζητήσω κι άλλα βιβλία της συγκεκριμένης συγγραφέως.
Η πλεξούδα με ταξίδεψε σε έναν λαβύρινθο συναισθημάτων, λύπη, αγανάκτηση, αηδία, θυμός. Στο τέλος όμως μου άφησε μία όμορφη αίσθηση ελπίδας, χαράς, αισιοδοξίας.
Καλή ανάγνωση
Συγγραφέας Λετίσια Κολομπάνι
Ένα μοναδικό και σπάνιο βιβλίο που πραγματεύεται σπουδαία και σημαντικά σημεία της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης. Η κυρία Παπαγιάννη με μεγάλη μαεστρία αλλά και ευαισθησία μας μιλά για ένα πλήθος αντικρουόμενων συναισθημάτων και τη λεπτή γραμμή που τα διαχωρίζει.
Έχει πλέον αποδειχθεί ότι η συναισθηματική υγεία των παιδιών είναι ιδιαίτερα σημαντική και καθοριστική για την εξέλιξη της ζωής τους. Οι περισσότεροι σύγχρονοι γονείς προσπαθούν να ενδυναμώσουν αυτό το σοβαρό κομμάτι ανατροφής υιοθετώντας νέες τακτικές που βασίζονται στην ενσυναίσθηση.